Το βιβλίο περιέχει ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στις διαλέξεις που έχει δώσει ο Αργύρης Σφουντούρης στην Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία και στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων, με σκοπό την ενημέρωση της κοινής γνώμης σχετικά με τις υποχρεώσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έναντι των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την προσωπική του εμπειρία από τη Σφαγή του Διστόμου.
Ζητούμε από τη Γερμανία έναν ειλικρινή διάλογο που θα οδηγήσει σε μία αληθινή συμφιλίωση. Ένας τέτοιος διάλογος είναι η μεγαλύτερη μας ελπίδα.
Δεν ζητούμε τίποτε άλλο παρά να μοιραστούμε το τεράστιο βάρος της μνήμης, να το σηκώσουμε μαζί, να μάθουμε μαζί να το αντέχουμε. Να διδάξουμε στα παιδιά μας πως να ξεπεράσουν την πίκρα, την πίκρα που τρώει ακόμα τα δικά μας σωθικά, που έχει χαράξει τα δύσμορφα ίχνη της επάνω στις ψυχές μας.
Πενθούμε τους νεκρούς μας που δεν έχουν πια φωνή για να εκφράσουν τον τρόμο τους. Πενθούμε για μια Γερμανία που δεν μπορεί, δεν προσπαθεί να καταλάβει. Που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καταφέρει να αφομοιώσει το ένοχο παρελθόν της. Πενθούμε για τις χαμένες δυνατότητες της ανθρωπότητας να κατανοήσει τις συνέπειες αυτών των γεγονότων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν να μην συνέβη τίποτα. Επαναλαμβάνεται στην Ασία, στην Αφρική στη Λατινική Αμερική και τώρα πάλι και στην Ευρώπη.
Η έλλειψη αυστηρών κανόνων για αποζημιώσεις στο διεθνές δίκαιο και στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για τη συνέχιση των πολέμων.
Όταν το 1996 ρωτήσαμε τη Γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα για τις επανορθώσεις, η απάντηση ήταν ότι η Σφαγή του Διστόμου αξιολογήθηκε ως γεγονός στα πλαίσια του πολέμου κι έτσι δεν αποτελεί δικαίωμα για επανόρθωση και αποζημιώσεις. Υιοθέτησε δηλαδή η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας το ψέμα των Ναζί και δεν ζήτησε ποτέ επίσημα Συγνώμη.
Εμείς θρηνήσαμε και θάψαμε τους νεκρούς μας, δέσαμε τα τραύματα μας και σπείραμε το σιτάρι μας για να έχουμε και πάλι ψωμί. Κανείς δεν μας βοήθησε, ούτε οι θύτες, ούτε οι απόγονοι τους, που πλούτισαν με τον πόνο μας. Μας ανάγκασαν να τους δώσουμε αναβολή για την εκπλήρωση των υλικών χρεών τους. Το ηθικό χρέος της Γερμανίας το φορτωθήκαμε και αυτό με το διπλό πένθος στους ώμους μας...
Ας φανταστούμε πως καταφέρνουμε κάποτε να σώσουμε τη γη μας απ' την οικολογική καταστροφή. Θα θέλαμε άραγε τότε, αυτός ο οικολογικά άψογος πλανήτης μας να κατοικείται από βαρβάρους; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αγαπημένα προϊόντα
